(
امتیاز از 1875
)
تأثیر دعا بر سلامت منوط به اعتقاد قلبی، دعاهایی که انسان افسرده نمی‌تواند نجوا کند
عصر شیعه ـ حجت‌الاسلام والمسلیمن علی احمدی، کارشناس اعتقادی مرکز ملی پاسخگویی به سؤالات دینی در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، به شرایط تأثیرگذاری دعا بر سلامت و به طور کلی پدیده‌ای به نام دعا درمانی اشاره و عنوان کرد: درمان یعنی رفع ناراحتی جسمی و روحی افراد و دعا درمانی نیز بیشتر با مشکلات روحی افراد که بعضا منجر به مشکلات جسمی نیز می‌شود مرتبط است.
وی استفاده از فرآیند دعا در درمان بیماری را منوط به اعتقاد قلبی دانست و گفت: چنین فرد معتقد و بیماری پس از دعا در اولین مرحله آرامش پیدا کرده و نگرانی‌ها و نا امیدی‌ها از وی دور می‌شود، چرا که به پشتوانه اعتقادات و باورهای دینی به توانایی‌های روحی مجهز می‌شود.
احساس اتکای روح به منبعی از قدرت و تأثیر بر سلامت جسم
وی ادامه داد: در چنین شرایطی که امیدواری بیمار افزایش یافته است و خود را به یک منبع نیرومندی از قدرت و حمایتگری متصل می‌بیند می‌تواند مدیریت بهتری نیز بر بدن خود داشته باشد.
این دکترای فلسفه اخلاق با اشاره به تأثیرات مستقیم جسم و روح بر یکدیگر اظهار کرد: وقتی روح احساس امیدواری به سبب اتکا به یک منبع قدرت لایزال الهی را داشته باشد می‌تواند در سلامت جسم نقش به سزایی ایفا کند. تا زمانی که ارتباط و ایمان قلبی بین بنده و خداوند ایجاد نشود دعا به عوان ادای یک سری از کلمات به تنهایی تأثیرگذار بر سلامت انسان نیست.
وی با بیان اینکه گاهی افراد در هنگام عبادت روحیاتی حزن‌آلود پیدا می‌کنند، اظهار کرد: این حزن به سبب دعا کردن نیست بلکه به واسطه احساس دوری از خداوند و گناه است که پس از طی کردن مرحله‌ای از ناراحتی دریچه امیدی از بخشش و توبه در پیشگاه وی گشوده و منجر به شادابی روحی وی نیز می‌شود.
جایی که دعا کردن نشاط روحی می‌طلبد
وی ادامه داد: در برخی مواقع در همراهی با برخی ادعیه، روح نیاز به شادمانی دارد و به طور حتم یک انسان افسرده و ناراحت نمی‌تواند این نجواها را بر لب تکرار کند، بدین سبب نمی‌توان گفت که قرائت دعا و ادعیه لزوما به ایجاد حزن منجر می‌شود بلکه در شرایط خاصی روح برای ارتباط دعایی نیاز به سرزندگی و شادابی نیز دارد.
حجت‌الاسلام ملکی به طور مثال به فرازهای پایانی دعای کمیل اشاره و عنوان کرد: یک فرد افسرده نمی‌تواند فرازهای پایانی این دعا را به صورت قلبی ادا کند چرا که این دعا یک اراده و روح امیدوار برای سبقب گرفتن در مسیر بندگی می‌طلبد.
وی استفاده از فرآیند دعا در درمان بیماری را منوط به اعتقاد قلبی دانست و گفت: چنین فرد معتقد و بیماری پس از دعا در اولین مرحله آرامش پیدا کرده و نگرانی‌ها و نا امیدی‌ها از وی دور می‌شود، چرا که به پشتوانه اعتقادات و باورهای دینی به توانایی‌های روحی مجهز می‌شود.
احساس اتکای روح به منبعی از قدرت و تأثیر بر سلامت جسم
وی ادامه داد: در چنین شرایطی که امیدواری بیمار افزایش یافته است و خود را به یک منبع نیرومندی از قدرت و حمایتگری متصل می‌بیند می‌تواند مدیریت بهتری نیز بر بدن خود داشته باشد.
این دکترای فلسفه اخلاق با اشاره به تأثیرات مستقیم جسم و روح بر یکدیگر اظهار کرد: وقتی روح احساس امیدواری به سبب اتکا به یک منبع قدرت لایزال الهی را داشته باشد می‌تواند در سلامت جسم نقش به سزایی ایفا کند. تا زمانی که ارتباط و ایمان قلبی بین بنده و خداوند ایجاد نشود دعا به عوان ادای یک سری از کلمات به تنهایی تأثیرگذار بر سلامت انسان نیست.
وی با بیان اینکه گاهی افراد در هنگام عبادت روحیاتی حزن‌آلود پیدا می‌کنند، اظهار کرد: این حزن به سبب دعا کردن نیست بلکه به واسطه احساس دوری از خداوند و گناه است که پس از طی کردن مرحله‌ای از ناراحتی دریچه امیدی از بخشش و توبه در پیشگاه وی گشوده و منجر به شادابی روحی وی نیز می‌شود.
جایی که دعا کردن نشاط روحی می‌طلبد
وی ادامه داد: در برخی مواقع در همراهی با برخی ادعیه، روح نیاز به شادمانی دارد و به طور حتم یک انسان افسرده و ناراحت نمی‌تواند این نجواها را بر لب تکرار کند، بدین سبب نمی‌توان گفت که قرائت دعا و ادعیه لزوما به ایجاد حزن منجر می‌شود بلکه در شرایط خاصی روح برای ارتباط دعایی نیاز به سرزندگی و شادابی نیز دارد.
حجت‌الاسلام ملکی به طور مثال به فرازهای پایانی دعای کمیل اشاره و عنوان کرد: یک فرد افسرده نمی‌تواند فرازهای پایانی این دعا را به صورت قلبی ادا کند چرا که این دعا یک اراده و روح امیدوار برای سبقب گرفتن در مسیر بندگی می‌طلبد.