عدم واکنش به پیامک‌های موهن انسان را در عقوبت آن شریک میکند
وی نوع دوم محتوای پیام‌ها را حکایت‌های لطیف و پندآموزی دانست که به لحاظ اینکه حکمتی را انتقال می‌دهند، مورد توجه است و ادامه داد: این قبیل پیام‌ها مطلوب و قابل توصیه هستند، شبیه حکایت‌های سعدی در اعصار گذشته یا نسخه‌های جدیدی از حکایت‌ها که اخیراً تحت عنوان داستانک تولید می‌شود.
حجت‌الاسلام نوری در خصوص دسته سوم پیام‌ها تصریح کرد: مزاح‌های شیرین که از باب ابراز سرور و برای خوشحال کردن عرضه می‌شود و در آن از تکنیک‌های ادبی یا صنایع بدیع یا کاریکلماتور و مشابه آن استفاده می‌شود یا مزاح‌هایی که برخی آسیب‌های اجتماعی را گوشزد میکند. این دسته نیز مشروط به اینکه در آن اهانت یا تحقیری نباشد روح‌افزاست. کسانی که این ذوق‌ها را دارند در این جهت می‌توانند پیشقدم باشند.
وی درباره دسته چهارم ایمیل‌ها و مطالب ایرنترنتی ادامه داد: دسته چهارم از این فرآورده‌ها نوعی شیرین‌کاری یا هنرمندی محسوب می‌شود، مثلاً هنرمندی روی پوست هندوانه یا هنرمندی با یخ و تراشیدن آنها و استفاده از آن برای تولید یک اثر هنری بدیع.
مدیر گروه اخلاق و پژوهشگر پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی دسته پنجم پیام‌ها را مبتنی بر تحقیر و توهین دیگران دانست و اظهار داشت: این قبیل پیامک‌ها معمولاً برای اقوام و طوایف ساخته می‌شود که به نوعی با تحقیر و توهین همراه است؛ یعنی یک قوم و یا یک مجموعه را به استهزاء می‌کشند، این قبیل استهزاء، توهین و تمسخر، قطعاً خلاف شرع و خلاف اخلاق محسوب می‌شود و انسان باید از آن پرهیز کند، چرا که باعث می‌شود که نوعی کدورت در جامعه اسلامی پدید بیاید.
وی با اشاره به اینکه ممکن است در مواجهه اول برخی افراد از این پیامک خوششان بیاید، اما در نهایت منجر به کدورت میان اقوام و گروه‌های مختلف خواهد شد، افزود: البته برخی از این لطیفه‌ها ویژگی‌های شخصیتی اقوام و طوایف را به صورت مبالغه‌آمیز مطرح می‌کنند که باعث ناراحتی و اذیت دیگران می‌شود، این ویژگی‌ها حتی اگر واقعیت هم داشته باشد، مؤمنان حق ندارند آن را به زبان بیاورند، کما اینکه در روایات است که یکی از همسران پیامبر اکرم(ص) در محضر آن حضرت، به کوتاه قدی شخصی با دست اشاره کرد که حضرت عتاب فرمودند و اشاره کردند، این امر غیبت محسوب می‌شود.
حجت‌الاسلام نوری در توصیف دسته دیگر از پیامک‌ها گفت: در دسته دیگر ارزش‌های اخلاقی، اسلامی یا اعتقادات و باورها مورد تعرض واقع می‌شود. معمولا این پیام‌ها به نوعی با زبان طنز یا استعاری همراه می‌شود و گوینده، بدین ترتیب راه فراری و راه توجیهی برای خود باز می‌گذارد، این ماجرا تقریباً از آغاز بعثت پیامبران سابقه دارد، در قرآن کریم در جاهای مختلف مشاهده می‌شود که وقتی پیامبران با مردم حرف می‌زدند و ارزش‌ها و فضیلت‌ها و اعتقادات درست را انتقال می‌دادند، گروهی از مردم، آیات الهی را مسخره می‌کردند و می‌خندیدند، برای اینکه از سنگینی جدیت این پیام فرار کنند و به نوعی خودشان را رها کنند.
وی با اشاره به آیه140 سوره نساء: «وَقَدْ نَزَّلَ عَلَيْكُمْ فِی الْكِتَابِ أَنْ إِذَا سَمِعْتُمْ آيَاتِ اللّهِ يُكَفَرُ بِهَا وَيُسْتَهْزَأُ بِهَا فَلاَ تَقْعُدُواْ مَعَهُمْ حَتَّى يَخُوضُواْ فِی حَدِیثٍ غَيْرِهِ إِنَّكُمْ إِذًا مِّثْلُهُمْ إِنَّ اللّهَ جَامِعُ الْمُنَافِقِینَ وَالْكَافِرِینَ فِی جَهَنَّمَ جَمِیعًا» ادامه داد: «و البته [خدا] در کتاب [قرآن] بر شما نازل کرده که هر گاه شنیدید، آیات خدا مورد انکار و ریشخند قرار مىگیرد، با آنان منشینید تا به سخنى غیر از آن درآیند، چرا که در این صورت شما هم مثل آنان خواهید بود خداوند منافقان و کافران را همگى در دوزخ گرد خواهد آورد».
مدیر گروه اخلاق و پژوهشگر پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با بیان اینکه چشم، گوش و دل انسان در مقابل خدا مسئول است، اذعان داشت: انسان حق ندارد، هر چیزی را که شنید و دارای چاشنی شیرینی بود، انتقال دهد، بلکه بر عکس اگر این گونه پیامک‌ها دارای محتوای استهزا و توهین به ارزش‌های اسلامی و باورهای اعتقادی است، باید در قبال آن واکنش نشان داد، در غیر این صورت در گناه آنها شریک می‌شود.