خطرهای دامن زدن به موضوع ملاقات با امام زمان(عج)

عصر شیعه ـ امروزه شاهد هستیم که گروهی از نویسندگان، سخنرانان و گردانندگان محافل و مجالس مذهبی برای جلب توجه عوام و جذب هر چه بیشتر آنها به موضوعات و مباحث مهدوی، با به فراموشی سپردن فلسفه واقعی انتظار و کارکردهای اجتماعی آن، مردم را صرفا به نقل خواب و رؤیا و حکایت‌های ضعیف و بی‌اساس مشغول داشته و با بستن باب هر گونه تعقل و تدبر در معارف مهدوی، برداشت‌های سطحی خود از روایات را  ملاک تحلیل و بررسی پدیده ظهور قرار داده‌اند.
سخنرانی‌ها و آثار مکتوبی که از سوی این گروه ارائه می‌شود، مخاطبان جوان را از رسالت سنگینی که برابر حجت خدا، حضرت صاحب‌الامر(عج) و مسئولیت بزرگی که در برابر اجتماع خود دارند، غافل ساخته و آنان را به این اندیشه وامی دارد که تنها باید در خلوت خود در جست‌وجوی امام غایب بود و تلاش کرد که با به دست آوردن ادعیه، توسلات و ... راهی برای تشرف خدمت آن حضرت پیدا کرد.

این نوع رفتارها آسیب‌های متعددی دارد که باید مرود بررسی قرار گیرد:
1. قطعا اگر این قبیل افراد به آرزوی خود دست نیابند و راهی برای ملاقات با امامشان پیدا نکنند، دچار دل‌زدگی و ناامیدی شده و شاید به طور کلی از فرهنگ مهدوی روی‌گردان شوند.
2. طی سال‌های اخیر باور به ظهور امام زمان(عج) و نحوه تعامل حضرت حجت با جامعه شیعی از سوی برخی آلایش‌ها و آسیب‌ها تهدید می‌شود. افراد بسیاری مدعی رابطه با امام زمان(عج) بوده و از طرح این ادعا برای خود بازاری تدارک دیده‌اند، برخی پا را فراتر گذاشته و خود را نماینده حضرت در بین مردم جا زده‌اند و عده‌ای در نهان و آشکار خود را شخص صاحب الزمان توصیف می‌کنند. وجه مشترک تمامی این مدعیان «تقدس‌مآبی»، «زهد فروشی»، «غلو و درشت گویی»، «اظهارات رمز آلود و ایهام گویی» و اوصافی از این دست است. شگفت اینجا است که این اوصاف را با تفحص در گفتار و کردار مدعیان پیشین و پر سر و صدایی که از سوی استعمار حمایت می شدند نیز می‌توانیم ببینیم.

وجه مشترک مریدان و پیروان این مدعیان را نیز در اوصافی همانند می‌توان دید. برخی از ایشان مانند رندانی هستند که از نمد همراهی با مدعیان می خواهند کلاهی برای خود دست و پا کنند و برخی دیگر مردم ساده دل و زودباوری هستند که به بازی گرفته شده‌اند. این ویژگی‌ها نیز در میان مریدان مدعیانی چون شیخیه، بابیه، ازلیه و بهائیه مشهود است.
گذری بر تاریخ و نحوه ظهور شیخیه، بابیت و دیگر فرقه‌ها و سازمان‌های شبه عقیدتی اهمیت توجه به مدعیان امروزی را نیز دو چندان می‌کند. به هر روی دیگر سکه بابیت و بهائیت از رونق افتاده است؛ اما طمع ورزی دشمنان اسلام برای انهدام باور جامعه شیعی به مهدویت پایان نیافته است.

3. خطر دیگری که این قبیل سخنرانی‌ها و آثار دارد، این است که اعتقاد به امام مهدی(عج) را نزد کسانی که هنوز به حقایق شیعه و عمق اندیشه مهدوی پی نبرده‌اند، اعتقادی موهوم و آمیخته با خرافه جلوه می‌دهد.

با توجه به این آسیب‌ها و خطرات است که مراجع عظیم‌الشأن تقلید و علمای حوزه، افراد را از دامن‌زدن به این مباحث بر حذر داشته و همه را دعوت به پرداختن بیشتر به مباحث اعتقادی و معارف اصیل و حقیقی دین می‌کنند.

باید همه باور نماییم که آن حجت خدا، نظاره‌گر اعمال ماست. باید بدانیم مهمترین مسئله مورد نظر ایشان مسایل اعتقادی و عملی است و از این جهت لازم است هر چه بیشتر در رابطه با مسایل واقعی اسلام، ساعی و کوشا باشیم و از خرافات و دروغ‌گویی و خواب‌های بی‌اساس و ادعاهای واهی پرهیز کنیم و بدانیم که این امور غیرواقعی، چهره اسلام و شیعه را مشوه و زبان طعن دشمنان را می‌گشاید. باید واقعیت‌ها و معارف اصیل و حقیقی را که دین ما مشحون از آنهاست، بیاموزیم.