دعاى امام حسن و امام حسين عليهما السلام در طلب باران
عصر شیعه : گروهى از اهل كوفه به محضر حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام رسيده و به آن حضرت گفتند: اى اميرالمؤمنين؛ براى ما دعائى جهت بارش باران بخوان.
حضرت، حسنين عليهما السلام را طلب نموده و به امام حسن عليه السلام فرمود: دعا كن. امام حسن عليه السلام اين دعا را خواند:
اَللَّهُمَّ هَيِّجْ لَنَا السَّحابَ بِفَتْحِ الْاَبْوابِ بِماءٍ عُبابٍ وَ رَبابٍ بِانْصِبابٍ وَ انْسِكابٍ، يا وَهَّابُ، وَاِسْقِنا مُطْبِقَةً مُغْدِقَةً مُونِقةً، فَتِّحْ اَغْلاقَها، وَسَهِّلْ اِطْلاقَها، وَعَجِّلْ سِياقَها بِالْاَنْدِيَةِ فِى الْاَوْدِيَةِ، يا وهّاب، بِصَوْبِ الْماءِ.
يا فَعَّالُ، اِسْقِنا مَطَراً قَطْراً، طَلاًّ مُطِلاًّ، طَبَقاً مُطْبِقاً، عامّاً مُعِمّاً، رَهْماً بُهْماً رَحْماً رُشّاً مُرَشّاً، واسِعاً كافِياً، عاجِلاً طَيِّباً مُبارَكاً، سَلاطِحاً بَلاطِحاً ، يُناطِحُ الْاَباطِحَ، مَغْدَوْدَقاً مَطْبَوْبِقاً مَغْرَوْرِقاً، واِسْقِ سَهْلَنا وَجَبَلَنا، وَبَدْوَنا وَحَضَرَنا، حَتّى تُرَخِّصَ بِه اَسْعارَنا، وَتُبارِكَ بِه فى ضياعِنا وَ مُدُنِنا. اَرِنَا الرِّزْقَ مَوْجُوداً، وَ الْغَلاءَ مَفْقُوداً، امينَ يا رَبَّ الْعالَمينَ.
خداوندا؛ ابرها را براى ما با گشودن درهايش براى ريزش آبهاى بسيار و فراوان و پى در پى به حركت در آور. اى بخشنده؛ بر ما باران فرو ريز، و ريزش آن را آسان گردان، و درآمدن آن براى نمناك ساختن دشتها به وسيله ريزش آب تسريع فرما.
اى كننده؛ برايمان باران فرو ريز. بارانى قطره قطره، فراوان و بسيار، پى در پى و فراگير، نمناك كننده، وسيع و كافى، سريع و پاكيزه و روياننده، گوارا و مبارك، عريض و گسترده، كه دشتها را نمناك سازد. در كوه و دشتمان، و شهر و بيابانمان باران فرو ريز، تا قيمتهايمان را كاهش داده، و در كيل و وزنمان بركت عطا كنى، روزيمان را بما بنمايان، و قحطى را معدوم ساز، اى پروردگار جهانيان اجابت فرما.
سپس اميرالمؤمنين عليه السلام به امام حسين عليه السلام فرمود: فرزندم؛ دعا كن. آن حضرت اين دعا را به زبان جارى ساخت:
اَللَّهُمَّ مُعْطِىَ الْخَيْراتِ مِنْ مَظَّانِها وَمُنْزِلَ الرَّحْماتِ مِنْ مَعادِنِها وَمُجْرِىَ الْبَرَكاتِ عَلى اَهْلِها مِنْكَ الْغَيْثُ الْمُغَيثُ، وَاَنْتَ الْغِياثُ الْمُسْتَغاثُ وَنَحْنُ الْخاطِئُونَ وَاَهلُ الذُّنُوبِ وَاَنْتَ الْمُسْتَغْفِرُ الْغَفَّارُ، لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ.
اَللَّهُمَّ اَرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْنا دَيْمَةً مِدْراراً وَاسْقِنَا الْغَيْثَ واكِفاً مَغْزاراً، غَيْثاً مُغيثاً واسِعاً مُسبِقاً مُهْطَلاً، مَرِئياً مَريعاً، غَدَقاً مُغْدِقاً عُباباً مُجَلْجَلاً سَحاً سَحْساحاً بَساً بَسّاساً مُسْبِلاً عاماً، وَدَقّاً مُطْفاحاً، يَدْفَعُ الْوَدْقَ بِالْوَدقِ دِفاعاً، وَيَطْلَعُ الْقُطْرَ مِنْهُ، غَيرَ خلّب الْبَرق، ولا مُكَذّب الرَّعْد، تَنعَشُ بِهِ الضَّعيفُ مِنْ عِبادِكَ وَتُحْيى بِهِ الْمَيْتَ مِن بِلادِكَ، مَنّاً عَلَيْنا مِنْكَ، آمين يا رب العالمين.
خداوندا، اى عطاكننده خيرات از مظان و مواطنش، و اى نازلكننده رحمتها از معادنش، و اى روان كننده بركات بر مستحقانش، باران فراگير از جانب تو است، و يارى دهنده و مطلوب يارى طلبان توئى، و خطاكاران مائيم، و مسئول آمرزش خواهان، و آمرزنده آمرزيدگان توئى كه هيچ معبود حقّى جز تو نيست. خدايا بارانى آرام و بىرعد و برق و بادوام بسوى ما بفرست، و ما را از بارانى ريزدانه، و پرمايه، و عامّ، و گسترده و سيراب كننده و نزديك به زمين و پياپى، و گوارا، و زمينه ساز سرشارى و فراوانى برخوردار ساز. و همچنين از بارانى درشت قطره، و سرشار و سرشاركننده، و موج خيز، و پرطنين و سيّال، و سيل انگيز، و دراز آهنگ، و فراگير، و همگانى، و لبريزكننده آبگيرها بهرهمندمان فرماى، كه دانههاى درشتش بر هم بخورد و نهرهاى فراهم شده از آن بشدّت و به سرعت روان شوند، و سيلابى عظيم از آن پديد گردد، و برقش فريب دهنده، و رعدش دروغين نباشد. بارانى كه بندگان ضعيفت را بوسيله آن سرزنده سازى، و اراضى مواتت را ببركت آن احياء كنى. و اين نعمتى و منّتى از جانب تو در باره ما است- آمين ربّ العالمين.
هنوز دعاى آن حضرت تمام نشده بود كه آسمان شروع به بارش نمود. عدّهاى از سلمان فارسى سؤال كرده و به او گفتند: اى ابا عبداللَّه؛ اين دعا را شما به حسنين عليهما السلام ياد داده ايد؟!
سلمان گفت: واى بر شما؛ آيا سخن پيامبر خداصلى الله عليه وآله را نشنيده ايد كه فرمود: (علم و) حكمت پيوسته بر زبان اهلبيت من جارى مىشود.(1)
1) من لا يحضره الفقيه: 1/535.
منبع : کتاب امام مجتبی علیه السلام روح قلب مصطفی (صلی الله علیه و آله )
تالیف:آیت الله رحمانی همدانی
ناشر: عطر عترت