برخورد آیت الله العظمی بروجردى(ره) در مورد بوسیدن پا و دست
عصر شیعه ـ مراسم پنجاه و دومین سالگرد رحلت آیت الله العظمی بروجردی روز گذشته با حضور حضرات آیات عظام مكارم شیرازی، نوری همدانی، شبیری زنجانی، علوی گرگانی، سبحانی، آیت الله مقتدایی مدیر حوزه های علمیه، اعضای جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، استاندار و جمعی از طلاب و اقشار مختلف مردم، در مسجد اعظم قم برگزار شد.
آیت الله رضا استادی از اساتید برجسته حوزه علمیه قم در این مراسم گفت: فقه شیعه از زمان تدوین و در طول 11 قرن گذشته همواره رو به پیشرفت بوده و از نظر كیفیت استدلال و استنباط، رشد چشمگیری یافته است.
حضرت آیت الله استادی با اشاره به خدمات ارزشمند آیت الله بروجردی به حوزه‌های علمیه و تربیت شاگردان مبرز در علوم مختلف اسلامی اظهار داشت: روحانیت در زمان حیات ایشان بیش از پیش در جامعه مطرح شده و در میان مردم عزت یافته بود.
ایشان خاطرنشان كرد: روحانیت و مرجعیت و حوزه های علمیه نیز در سال های گذشته رویكرد و نگاه را فراتر از جهان اسلام برده و خدمات ارزشمندی را به بشریت ارائه كرده اند.
ایشان با بیان اینكه امروز فقه تشیع در مجامع مختلف علمی شیعه و سنی از ابعاد مختلف بسیار اثرگذار است تصریح كرد: بی تردید آیت الله بروجردی و تلاش ها و مجاهدت ایشان در عرصه علم و فقاهت، تأثیر بسزایی در پیشرفت و تعالی فقه تشیع ایفا نموده است.
حضرت آیت الله استادی در بخش دیگری از سخنان خود بر ضرورت تبیین مسئله امامت و ولایت برای همگان تأكید كرد و گفت: انقلاب اسلامی توانست تشیع را در سراسر جهان مطرح ساخته و امیدواریم انسان های آزادیخواه با آشنایی و آگاهی از مبانی بلند تشیع به این مذهب مقدس توجه داشته باشند.
استاد برجسته حوزه علمیه قم در پایان خاطرنشان كرد: امروز طلاب حوزه های علمیه با وجود فرصت های ناب برای تبلیغ آموزه های مكتب اهل بیت عصمت و طهارت(ع) باید با اخلاص نسبت به رشد و توسعه معنویت و مبانی دینی در جامعه مجاهدت داشته باشند
مرحوم آیت‌الله‌العظمی بروجردی(ره) مرجع روشن‌ضمیر شیعه در دوران حیات پربركت خود اقدامات شایانی از جمله تالیف كتاب‌های فقهی، رجالی، اصولی و كلامی به زبان فارسی و عربی ارائه دادند و شاگردان زیادی نیز تربیت كردند.
آثار ایشان به زبان عربی بیش از 40 جلد می‌باشد و در زبان فارسی نیز ده‌ها كتاب از جمله توضیح المناسك، توضیح‌المسایل و غیره... از ایشان به یادگار مانده است.
آیت‌الله‌العظمی بروجردی در عرصه بین‌الملل علاوه بر اعزام مبلغ به كشور های خارجی اقدام به تاسیس مسجد، مدرسه و حسینیه در برخی از این كشورها كرده و اكنون مسجد امام علی(ع) در هامبورگ از مهمترین یادگار‌های این مرجع عظیم‌الشان جهان تشیع است.
برخورد حضرت آیت الله العظمی بروجردى(ره) در مورد بوسیدن پا و دست
آنچه در ادامه می‌خوانید نظر مرحوم آیت الله العظمی بروجردی درباره بوسیدن دست است که آیت الله عبدالصاحب مرتضوى لنگرودى آن را نقل کرده‌اند:
ما بعد از درس حضرت آیت الله العظمی بروجردى (رضوان الله تعالى علیه) كه تمام مى‌شد، پشت سر ایشان با بقیه، آقایان حركت مى كردیم.
چون دنبال یك عالم حركت كردن خودش عبادت است و ثواب دارد و ما ایشان را تا سر خیابان كه سوار درشكه و یا در این اواخر سوار تاكسى مى‌شدند مشایعت مى‌كردیم و ایشان به طرف منزل حركت مى‌كردند. روزى اتفاق عجیبى افتاد، همین طور كه پشت سر ایشان با رفقا در حركت بودیم ،یك مرتبه دیدم مردم همه به پشت سر، عقب مى‌آیند و هر كس شخص جلوئى خودش را مى‌گیرد تا زمین نخورد كه ما را هم آقایان دیگر گرفتند.
پرسیدم چه خبر است ؟! گفتند: یكى از عوام الناس در بین راه براى بوسیدن پاى آقا روى پاى ایشان افتاده است، كه آقا با عصبانیت فرموده بودند: من به آن مقام نرسیده ام كه كسى پاى مرا ببوسد، پاى معصوم را باید بوسید، نه پاى مرا، چرا مى‌بوسید؟! آخر باید بین امام و ماموم ، معصوم و غیر معصوم فرق باشد، تو كه پاى مرا مى بوسى اگر امام معصوم و امام زمان علیه السلام را ببینى چه مى‌كنى؟
و همین طور از ناراحتى تا منزل رنگشان سرخ شده بود و این قدر مواظب بود كه حدود معلوم شوند، مرز یك بزرگ با بزرگ دیگر معلوم باشد و مى‌گفت: حد ما این است كه دست ما را ببوسند و باقى احترامات ، مال آقا امام زمان (روحى له الفداء) است.
حضرت آیت الله فاضل لنکرانی نیز گفته‌اند: در جهت رعایت ادب، فوق العاده مودب بودند. در این باره دو نمونه را ذكر مى‌كنیم: معمول این بود كه وقتى خدمت ایشان مى رسیدیم، دست ایشان را مى‌بوسیدیم، ولى گاهى اوقات مانع مى شدند كه دستشان را ببوسیم.
هر چند اصرار مى‌كردیم فایده2اى نداشت. گاهى اوقات نه تنها مانع نمى‌شدند بلكه دستشان را جلو هم مى آوردند این مساله براى من، تا مدتى سوال انگیز بود كه سر این كار چیست؟ تا اینكه به خاطر تكرر، سر قضیه را فهمیدم ، معلوم شد آنگاه كه ما خودمان ، به اختیار خدمت ایشان مى‌رسیم، مانع از دست بوسیدن ما نمى‌شود ولى آنگاه كه ایشان ما را به خاطر كارى كه دارند احضار مى‌كنند، به هیچ وجه اجازه نمى‌دهند دستشان را ببوسیم، زیرا این را بر خلاف ادب مى‌دانستند كه فردى را احضار كنند و بعد به او اجازه بدهند دستش را ببوسد.
این دقت ایشان در رعایت ادب براى من بسیار اعجاب آور بود. مورد دیگر را یكى از نزدیكان ایشان كه با ما هم نسبتى داشت، براى من نقل كرد، ایشان فرمود: روزى به همراه آیت الله بروجردى و فرزندشان ، به منزل آقا مى رفتیم دم در كه رسیدیم آقازاده ایشان ، از من زودتر داخل منزل شد. آقا برگشت و با عصبانیت فریاد كشید: آیا نمى‌دانی ایشان میهمان من هستند؟ چرا جلوتر از ایشان وارد منزل شدى؟